Fingers crossed!

We zijn weer een week in het ziekenhuis! Nou ja ziekenhuis, gevangenis is op de meeste momenten een betere benaming. Er geldt nog steeds een streng protocol voor alle patientjes, hun ouders en bezoek op de afdeling. Iedereen ligt apart op een kamer, verplegend personeel en artsen betreden de kamers alleen in gele bacterievrije jassen en sparen hun bezoekjes op. Ook al het andere ondersteunend personeel is gehuld in de bekende gele jassen en zijn beperkt in hun mogelijkheden.
Er is de afgelopen dagen heel veel weggegooid en nog niet vervangen. Alles wat niet schoon te maken is met eerst water, daarna alcohol en als laatste chloor mag niet worden bewaard en moet weg. Je kan je dus voorstellen dat we heel wat volle containers met medische materialen, papieren en speelgoed voorbij hebben zien komen.
Er mag ook niets de afdeling op, dus als iets er niet meer is dan is het pech. Voor Meike betekend dit dat er geen knutselspullen meer zijn en dat ze aangewezen op de TV en iPad.
Vanmiddag was er ook een paar uur een wifi meer en ojee wat had ze een verdriet!

Zaterdag is de vervanging van de drain niet doorgegaan omdat deze 's nachts toch is gaan lopen. Pfff wat een opluchting. De wond van de drain bloed nog wel een beetje en daar gaan ze morgen een echo van maken. Meike mag niet naar de afdeling Radiologie dus komt morgen het echo-apparaat naar haar toe. Morgen gaat Meike ook verhuizen naar een andere afdeling. De huidige afdeling Kinderoncologie wordt volledig verhuist om de hele afdeling minisieus te kunnen schoonmaken. Als dar gebeurt is zullen de kindertjes die 'schoon' zijn weer één voor één terug gaan. Voordat dit gebeurt zullen er wel een paar maanden verstreken zijn. Eerst moeten ze helemaal zeker zijn dat de bacterie van de afdeling is verdwenen.

Gisteren zijn we ook verhuist van kamer 64 naar kamer 60. Kamer 64 is een kamer met sluis en omdat Meike waarschijnlijk 'schoon' is willen ze de gesluisde kamer vrijhouden voor kindjes die wel de bacterie met zich meedragen.
Het protocol vraagt om zo min mogelijk bezoek maar als de dagen al lang duren, er weinig afleiding is en er ook nog geen bezoek mag komen wordt de situatie voor Meike wel heel erg ondragelijk.
De afgelopen dagen heeft Meike dus gewoon bezoek gehad. Iedereen die langs komt moet zich wel tot zijn ellebogen desinfecteren, flatterende gele jassen aan en mooie blauwe handschoenen.

Ook wij zijn beperkt in onze bewegingsvrijheid. We mogen de gang op om koffie te halen maar dan moeten we direct weer terug het gevang in. We mogen niet even een wandelingetje of een praatje maken met andere ouders. Zoveel mogelijk op de kamer bij Meike blijven. Donderdag en vrijdag was het Remco's beurt en zaterdag, zondag en maandag heb ik voor mijn rekening genomen. Ik ben blij dat ik nu even naar buiten kan en me vrij kan bewegen. Hoe het is voor Meike is helemaal lastig voor te stellen, zij ligt inmiddels al een week opgesloten.

Tussen de middag krijgen de ouders een warme maaltijd van het ziekenhuis. Ik dacht dat het ziekenhuiseten een stuk verbeterd was maar helaas leert de ervaring dat het nog steeds niet te eten is. De afgelopen dagen heeft mijn moeder of Marja voor heerlijk eten gezorgd en hebben we met z'n allen gezellig gegeten rond het bed van Meike. Ze kan ons nu niet meer wegsturen, we kunnen nergens naartoe en daar had ze ook geen behoefte aan hoor! Ze vond het wat gezellig zo met z'n allen, op plastic bordjes en bestek, eten rond haar bed.

Zoals het er nu naar uitziet moet Meike zeker tot zondag in het ziekenhuis blijven. Donderdag loopt haar antibioticakuur af en vrijdag staat er weer een nieuwe chemokuur op de planning. Vrijdag staat ook een gesprek met de oncoloog gepland met uitslag van de MRI en het verdere behandelplan. We hopen zo dat de chemo het gewenste effect heeft en dat de tumor aan het slinken is. Fingers crossed!