Verhaaltje vertellen?

Wat een toestand weer! Het gaat niet goed met Meike en ze is nu net weer overgeplaatst naar de afdeling Intensive Care. Sinds woensdag gaat Meike iedere dag zienderogen achteruit en weten de artsen wederom niet exact wat er met haar aan de hand is. De ontstekingswaarde is haar bloed is weer megahoog maar op foto's, scans en echo's is niets te zien. Ook gaan haar nieren achteruit. De afgelopen nachten is Remco bij haar geweest. Ik merk dat ik momenteel slecht om kan gaan met deze crisissituatie. Het beeld van 4 weken geleden staat in mijn geheugen gegrift en het grijpt me enorm naar de keel. Meike slaapt bijna niet sinds ze in het ziekenhuis is en dit trekt ook een enorme wissel op Remco.

We hebben nu een kamer in het Ronald Mc Donaldhuis en Remco heeft daar afgelopen nacht wat uurtjes geslapen. Ik ben bij Meike gebleven en van slapen is bijna niets terecht gekomen. Om het uur controles en artsen die af en aan liepen. Gisteren overdag heeft Meike weer een zuurstofbrilletje gekregen om haar te helpen met ademen, vannacht is dat een kapje geworden en vanochtend bleek dat ook niet voldoende. Ze is naar de IC verhuist om haar ademhaling nog verder te ondersteunen en stand-by te zijn om haar te intuberen. 

Nu net zijn de artsen weer geweest met een plan de campagne. Ze krijgt eerst trombo's, die zorgen ervoor dat je bloed stolt. Deze zijn te laag en dat brengt risico's met zich mee als ze medische handelingen moeten doen. Daarna weer een echo van nieren en longen, vervolgens weer een arterielijn om constant haar bloeddruk te meten en eventueel het plastic tussenstukje tussen blaas en nier verwijderen. En geduld en heel veel duimen dat ze de komende uren goed doorkomt en dat ze goed gaat reageren op de anti-biotica. Gisteren zijn ze gewisseld van anti-biotica en we hopen zo dat deze goed aanslaat.

En Meike? Die is weer meer dan kranig en probeert van ieder nadeel een voordeel te maken. Alle artsen vannacht heeft ze gevraagd om een verhaaltje te vertellen. De eerste keer reageerde de arts wat terughoudend en wist niet goed wat hij ermee aan moest maar een paar bezoekjes later was hij toch overgehaald en heeft Meike verhaaltjes verteld. 

Zo ook op de IC. Hier meten ze haar temperatuur nog met een ouderwetste thermometer onder de oksel en het duurde niet lang of de zuster liep met een thermometer onder haar oksel en Papa had de bloeddrukband om zijn arm.

Inmiddels licht de verpleging de artsen ook in voordat ze bij Meike naar binnengaan. Als je Meike ziet en je hoort haar praten dan geloof je niet dat ze zo ziek is als de papieren laten zien. In dat opzicht is het fijn dat ze Meike inmiddels zo goed kennen en dat ze hier kien op zijn.

Het doet helaas niets af aan deze verschrikkelijke situatie en het lijkt wel of er geen einde aan komt. Iedere keer zijn er weer nieuwe en andere complicaties. Voor nu hopen we dat Meike weer langzaam uit het dal omhoog klimt en dat we weer snel mogen verhuizen naar beneden, de afdeling Oncologie. En tot die tijd duimen we en wijken we geen seconde van haar zijde, hoe zwaar dat momenteel ook is.