Op naar het nieuwe jaar

Vandaag is Meike niet geopereerd. Om half vijf vanmiddag kwam het bericht dat het vandaag niet meer ging lukken. De hele dag door waren er spoedgevallen en omdat ze vandaag, op oudejaarsdag, een zondagsdienst draaien was er geen gelegenheid om Meike naar de OK te laten gaan.
Meike is tot het seintje kwam dat de operatie niet doorging nuchter geweest en dat is niet onopgemerkt op de verdieping voorbij gegaan. Ze heeft flink haar beklag gedaan over de trek die ze had en dat ze nu wel heel erg lang niets mocht eten.
Direct toen Meike wist dat de operatie niet doorging rukte ze haar operatiepyama uit en vroeg om chips. De dokter die zichtbaar opzag tegen het vertellen van het teleurstellende nieuws kon haar lachen niet houden toen Meike met ontbloot bovenlijf smakelijk een zakje chips ging eten.

Vanochtend is er wel een CT-scan gemaakt van haar hele torso om nu haar volledige longen te kunnen zien. Hierop waren ook geen uitzaaiing te zien. Het enige dat nu nog niet afgevinkt is is de botpunctie. Deze gaat donderdag plaatsvinden omdat er ook morgen een zondagsdienst wordt gedraaid in het ziekenhuis en Meike vandaag te lang nuchter is geweest. Ze moet morgen goed eten en drinken zodat ze donderdag fit onder het mes kan. Daarnaast willen ze donderdag ook direct gaan starten met de chemo en wordt naar huis gaan nog verder uitgesteld.

Vanochtend heeft ze wel bezoek gehad van de CliniClowns. Meike en ook wij hebben genoten van deze vrolijke afleiding.

Het uitstellen van de operatie heeft ook tot gevolg dat we vandaag niet naar huis mogen en dat we oud en nieuw vieren in het ziekenhuis.
Vroeg in de avond is er een kindje van Meike's zaal naar huis gegaan waardoor ze nog maar samen met één meisje op een kamer ligt. De familie van het meisje is over uit Aruba en komen straks allemaal naar het ziekenhuis, dat wordt vast een hele gezellige nacht. En we zitten first row voor de vuurwerkshow!
Morgen kunnen we uitslapen, we hebben geen plannen of afspraken en we hoeven nergens naar toe. Wij houden het lekker rustig.

Op avonden zoals deze kijk je terug op het afgelopen jaar en heb je goede voornemens of plannen voor het nieuwe jaar. Op dit moment zouden we 2013 het liefst zo snel mogelijk willen vergeten en vooruit kijken naar 2014. Dit is alleen niet helemaal eerlijk, in 2013 hebben we ook veel mooie en gelukkige momenten gehad. Helaas hangt er momenteel een zwarte sluier overheen. Wat 2014 in petto heeft weet niemand. We hopen dat we volgend jaar rond deze tijd met z'n drieeën kunnen terugkijken op een welliswaar zwaar jaar maar wel één met een heel positief einde. We zullen er straks op proosten  met champagne in een plastic bekertje.
Iedereen een heel fijn, gelukkig maar vooral een gezond 2014!

Strohalm om aan vast te houden

Inmiddels ligt Meike ruim een week in het ziekenhuis en hoe vreemd ook, we beginnen onze draai te vinden. Overdag zijn we de hele dag bij Meike. Om de beurt blijven we 's nachts bij Meike slapen en 's ochtends vroeg zijn we weer met z'n drieeën. Tot 12 uur doen we spelletjes, knutselen we en hebben we een echte competitie met de lotgenootjes op zaal. We doen spelletjes en degene die 3 potjes wint is voor een dag de trotse eigenaar van de wisseltrofee van kamer 50. Als je 3 dagen op rij de wisseltrofee wint mag je de wisseltrofee houden. Remco heeft een mooie trofee geknutseld en de strijd om deze cup is hevig.

Meike voelt zich iedere dag een beetje beter, de pijn in haar lies is minder en dat is te merken aan haar bewegelijkheid 's nachts. Afgelopen nacht heb ik haar 2 keer uit de klit moeten halen. De slang van haar infuus en drain waren helemaal om haar heen gewikkeld. En ik kan je vertellen dat is geen pretje! Overdag houdt Meike zich kranig en is ze niet helemaal haar vrolijke zelf maar komt die steeds meer terug. 's Nachts gebeurt er iets met haar en is ze onherkenbaar. Ze wordt 's nachts een knorrige- en chagarijnige meid. De nachtzusters kunnen weinig goed doen en een vrolijk praatje is hun niet gegund. Ze wordt boos om alles. Te koud, te warm, ik wil slapen, ik lig niet comfortabel, etc...maar de zusters hebben begrip en doen hun uiterste best de nachtelijke ongemakken voor haar tot een minimum te beperken.

De afgelopen dagen is er weinig bijzonders gebeurd. De focus lag op het monitoren- en het goed laten functioneren van de nier. Gisteren is de Uroloog nog even langs geweest omdat er nog steeds veel bloed door haar drain meekomt en Meike 's middags steeds bijna 40 graden koorts krijgt. Het bloeden van de nier blijkt niet verontrustend te zijn en de koorts zakt snel na wat paracetamol.
Vandaag is er een botscan gemaakt en zou de port-a-cath en botpunctie plaatsvinden. Deze laatste zijn uitgesteld tot morgen. We hebben al wel uitslag van de botscan en die is goed! Met de botscan zijn er geen uitzaaiingen gevonden, wat een opluchting. Voor mijn gevoel sinds lange tijd eindelijk eens goed nieuws. Jeetje wat kan een mens opluchting voelen. We zijn er nog niet, morgen de botpunctie maar aan deze strohalm houden we ons de komende dagen vast.

Meike eet nog steeds minimaal en als je kind zo weinig eet dan ben je blij met alles wat erin gaat. En dat weet ze! Sinds vrijdag betiteld ze iedere avond als een feestje en bij een feestje horen hapjes. Vrijdag was The Voice Kids met kaas en worst, zaterdag Holland got Talent met chips en gisteren was het Boer zoekt vrouw met popcorn. Ze kijkt hooguit 15 minuten en draait zich om en valt in slaap, maar voor haar doen laat opblijven met iets lekkers is toch een feestje.
Ook in het ziekenhuis doen ze alles om haar te laten eten. Met de warme maaltijd 's middags mag ze kiezen wat ze wil en aan het einde van de middag mag ze een snack kiezen. Vandaag was dat een pizzapuntje.
En dan wil ze ook met ons mee eten. Vanavond had ze zin in sushi en is Papa weer op pad gestuurd. Met een tas vol sushi kwam hij terug en ze heeft er heerlijk van gegeten. Niet haar normale hoeveelheid maar alles wat erin gaat is winst.

Morgen staat er om half 9 een CT-scan op het programma en later op de dag naar de slaapdokter voor onder andere de punctie. Ze koersen morgen aan op naar huis gaan voor een paar dagen. Het wordt spannend of dat gaat lukken maar ze gaan in ieder geval hun uiterste best doen. Wij zijn voorbereid. We hebben geleerd de opvangzak van de drain te vervangen, haar medicatie, vocht en voeding via de sonde toe te dienen dus wat ons betreft mag ze mee. En als het niet zo is dan maken we er een gezellige oudjaarsavond van in het ziekenhuis. En ook hier heeft ieder nadeel zijn voordeel, we hebben spectaculair uitzicht op de vuurwerkshow bij de Erasmus brug ;-)

De afgelopen dagen zijn we overspoeld met bezoekjes, telefoontjes, mailtjes, facebookberichtjes, app-jes en smsjes. Te weten dat zoveel mensen met Meike en ons meeleven doet ons heel goed. Bedankt voor het meeleven, we waarderen dit enorm!

Dit gevecht gaan we winnen

Het is vrijdag. De dag begint vroeg, de afdeling stroomt vol. Na twee rustige kerstdagen is er vandaag weer poli. Het hele dag is het een komen en gaan van allemaal kindjes met kale hoofdjes. Is dit Meike's voorland?

Vandaag hebben we sowieso een gesprek met de oncoloog, ongeacht of er uitslag is of niet. Het kan nog wel wat dagen duren voordat er uitslag is van de biopt maar ze doen hun best vandaag al iets duidelijkheid te geven, verzekeren ze ons. De minuten tikken voorbij.
Sinds de drain bij Meike is geplaatst moeten we alles wat ze drinkt minisues bijhouden, ook wat eruit komt wordt gemeten. Het is belangrijk dat er meer vocht binnen in Meike blijft dan dat er uit komt.
en Meike? Meike houdt zich heel sterk, ze is overdag opgeruimd en met alle kinderstjes van haar kamer begaan. Ze is uiterst nieuwsgierig wat er met iedereen gebeurt en ze stelt volop vragen aan de zuster.

We speken af dat ze vanavond naar de The Voice Kids mag kijken en dat we stukjes kaas en worst erbij nemen. Al gauw betiteld Meike ons plannetje als feestje en iedereen die het horen wilt krijgt van ons meidenfeestje te horen.

Om acht uur heeft de oncoloog eindelijk gelegenheid om ons bij te praten over de situatie. Ze neemt ons mee naar de spreekkamer en het hoge woord komt eruit, Meike heeft kanker. Kanker in haar buik, waar deze precies vandaan komt is nog onduidelijk. De kanker die Meike heeft kan zich uitzaaien naar de longen en de botten. De longen zijn onderzocht en die zijn schoon. Of de kanker is uitgezaaid naar haar botten zal maandag of dinsdag met een scan en een botpunctie worden onderzocht.

Wat ze op dit moment wel helemaal zeker weten is dat de behandeling die ze Meike gaan geven langdurig en zeer zwaar zal worden. Ze starten met chemo-therapie om de tumor te laten slinken, daarna een operatie om de tumor te verwijderen en naar verwachting ook bestraling.
Natuurlijk vragen we de arts naar haar kansen. De arts geeft aan dat als er geen uitzaaingen zijn ze meer kindertjes behouden dan dat ze er verliezen maar als er uitzaaiingen zijn dan draait dit om.

We horen het nieuws van de dokter rustig aan. We zijn verdoofd en hebben verdriet maar laten ons hoofd absoluut niet hangen. We gaan dit gevecht samen met Meike aan en we hebben we overtuiging dat we gaan winnen. Dit houdt ons momenteel op de been.

Diep van binnen houden we hoop

Het is kerst, althans ze zeggen het. Kerst gaat volledig aan ons voorbij.
Vandaag staat de operatie van Meike op het programma maar het is eerste kerstdag en de kans bestaat dat het er vandaag toch niet van gaat komen. De verpleging houdt ons op de hoogte en wij wachten af. In de middag nog steeds geen seintje dat we aan de beurt zijn. Als het vandaag wordt dan wordt het vanavond laat en anders wordt het morgen. We hopen inmiddels op morgen, een nachtelijke operatie heeft niet onze voorkeur.

Kerst in het ziekenhuis, daar waren we totaal niet op voorbereid maar na 2 dagen niet eten krijgen we toch wel trek in iets warms. Hier in het ziekenhuis is alles gesloten tegen de tijd dat we ons zelf tijd gunnen om te eten. Meike geeft ook aan weer een beetje trek te hebben en Remco trekt erop uit om op 1ste kerstdag een afhaalmaaltijd te bemachtigen. Ik kruip even bij Meike in bed en samen kijken we tv.

Na ruim een uur komt Remco terug met een tas vol dimsum. We dekken een klein tafeltje in het ziekenhuis, tillen Meike in haar rolstoel en doen het grote licht in de zaal uit. Op het tafeltje staat een klein kerstboompje met lichtjes. Onder de lichtjes van de kerstboorm eten we onze kerst dimsum uit plastic bakjes en even kunnen we genieten van dit spontane moment met z'n drieetjes.

Het is 2de kerstdag. Vandaag gaat Meike onder narcose voor de biopt en de drain. We worden met een enorme kei in onze maag wakker. Het duurt niet lang voordat de anesthesist langs komt om ons voor te bereiden op de operatie. Meike zit erbij en luistert goed. Het zal niet lang meer duren voordat we geroepen worden voor de operatiekamer en  inderdaad nog geen 10 minuten later krijgen we het sientje dat ze klaar staan voor Meike. 7 personen staat op haar te wachten in de OK, een chirurg, een anesthesist, een radioloog, een patholoog, een uroloog, een oncoloog en een operatie assistente. Allemaal op 2de kerstdag. We realiseren ons wederom hoe bevoorrecht we zijn met de gezondheidszorg in Nederland.

Na 3 uur wachten en dralen komt het seintje dat de operatie goed gegaan is en dat Meike op de uitslaapkamer ligt. We mogen allebei mee om haar op te halen, het is immers kerst.
's Middags is Meike de narcose helemaal vergeten en ze zit met het bezoek in de knutselkamer te kleien, te plakken en te knippen. Alsof er vanochtend niets gebeurd is. Het enige dat ze onhandig vindt is dat er nog meer slangetjes aan haar vast zitten die haar beperken in haar bewegingsvrijheid.

De kei in onze maag is inmiddels een basaltblok geworden. We weten dat het nog wel even kan duren voordat de uitslag en we blijven hopen, hopen op een vergissing, hopen op een goedaardig gezwel.

's Avonds gaat Remco naar huis en ik installeer de stretcher naast Meike. Weer een nachtje in het ziekenhuis, zou het ooit wennen? Rond 12 uur worden we wakker gemaakt. De HB waarde in Meike haar bloed is strek gedaald en ze willen een echo om te checken of er geen interne bloedingen zijn. Ik twijfel of ik Remco moet bellen maar Meike dringt aan. Zij wil Papa spreken.
Terwijl we aan de telefoon zitten worden we opgehaald voor de echo. Papa is standby en wacht af of hij moet komen. Een half uur later blijkt het loos alarm te zijn geweest, gelukkig geen bloeding. De schrik zit er weer goed in en van slapen komt die nacht niet veel.

Kerst is voorbij en ergens diep van binnen houden we hoop.....

Onze wereld komt tot stilstand

Op kerstavond in Kinderziekenhuis Sophia. Ik kan wel duizend plekken verzinnen waar ik liever zou zijn, maar we hebben geen keus. Nadat Meike geinstalleerd was in haar ziekenhuisbed werden we direct opgehaald voor een foto van haar torso en een echo van haar buik. Onthutst en ook onder de indruk dat er op kerstavond nog zoveel uit de kast werd gehaald zaten we aan de rand van haar bed.

Het duurde niet lang of de dienstdoende kinderoncoloog bracht ons een bezoek. Hij vertelde inderdaad dat er een gezwel in Meike haar buik zat en dat ze probeerde snel duidelijk te krijgen of het goed- of kwaadaardig was. Het gezwel was wel flink, 8- bij 10 cm, en drukte op haar linkernier waardoor de urine die geproduceerd werd niet goed kon worden geloost. De volgende dag zou er, onder narcose, een biopt van het gezwel worden genomen en een drain in haar linkernier worden geplaatst.

De grond is onder onze voeten vandaan geslagen. Zo ben je bezig met de voorbereidingen voor kerst en  breng je een bezoek aan de dokter voor een buikgriep en/of een blaasontsteking en 24 uur later zit je in  het Sophia Kinderziekenhuis op de afdeling Kinderoncologie. We doen 's nachts geen oog dicht, liggen te piekeren en te malen.

En hoe vertel je zoiets aan je eigen kind? We proberen alles zo normaal mogelijk voor haar te houden, geen tranen, geen gesprekken met familie en vrienden waar ze bij is. Zolang er nog niets zeker is besluiten we haar niet teveel detailinformatie te geven. Meike weet dat er een bobbeltje in haar buik zit dat er niet hoort en dat de dokters druk bezig zijn om te kijken waarom dat bobbeltje er zit. Ze neemt het aan en gaat vrolijk door met kijken naar 24Kitchen op haar iPad.

Meike houdt zich kraning, ze is reuze assertief en geeft aan iedereen precies aan wat en hoe ze het wilt. De zusters hebben het druk met haar en de praat honderuit vinden ze, maar wij weten wel beter. Dit is niet de Meike die wij kennen. De hoeveelheid spraakwater is de afgelopen dagen opgedroogd en ook al vinden ze hier dat de lekker kletst, het is nog niet de helft van wat ze normaliter praat. Ook het eten smaakt haar niet en als je weet dat het allerliefste wat Meike doet is eten,
dan is dit een rare situatie.......  

We gaan naar huis, althans dat dachten we

De volgende morgen samen brak wakker geworden in het ziekenhuis. Meike in haar ziekenhuisbed en ik op een slaapbank naast haar. De hele nacht zijn er zusters regelmatig bij haar wezen kijken en dat bevorderd de nachtrust niet.

Remco had de nacht alleen thuis doorgebracht en was naar kantoor gegaan om de laatste zaken voor de kerst af te ronden.
Al snel werd Meike gehaald voor een röntgenfoto en een echo. Nog steeds waren we in de veronderstelling dat Meike met een kuurtje antbiotica snel weer naar huis zou mogen.

Tijdens de echo die de radioloog maakte zag ik wel dat hij iets opmeete, net zoals ze dat hebben gedaan toen ik zwanger was van Meike. Ik heb het gezien maar op dat moment heb ik daar geen gedachten bij gehad. De middag verliep traag. Remco kwam naar het ziekenhuis nadat hij de belangrijkste zaken voor de kerst had afgerond.
Ook de Opa's en Oma's brachten Meike 's-middags een bezoekje.

Op een gegeven moment kwam ik terug van buiten waar ik heel even een luchtje was gaan scheppen en werd direct door Remco meegenomen naar een bespreekkamer. 3 artsen zaten op ons te wachten.
Al snel kwam het nieuws dat ze een gezwel in Meike haar buik hadden gevonden waarvan ze niet wisten wat het was. Er zou verder onderzoek moeten plaatsvinden. Eén ding was wel direct duidelijk het gezwel hoorde er in ieder geval niet.

Het was 4 uur in de middag en bijna kerstavond. Aan ons de keus of we wilde blijven in het ziekenhuis, naar huis wilde of alleen met dagverlof zouden gaan. Na samen hier even over te hebben overlegd besloten we te kiezen voor de optie naar huis gaan. Remco melde het bij de verpleging zodat alle benodigde instanties, zoals thuiszorg, konden worden geinformeerd. 

We hadden net aan Meike verteld dat we naar huis zouden gaan toen de kinderarts haar kamer binnenkwam. Hij vertelde dat hij net toch weer had overlegd met Erasmus MC omdat de waarden van Meike's bloed toch weer verslechterd waren. Ze wilden toch niet wachten tot vrijdag en ze zou direct worden overgeplaatsts naar Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. We werden verwacht op de 2de etage aan de zuid-zijde.

 We hebben snel haar spullen ingepakt en we zijn naar Rotterdam gereden. Nog wel een beetje in shock maar nog niet heel erg ongerust. De gedachte dat we in goede handen waren overheerste. In Rotterdam aangekomen zijn we met z'n drieeën naar bovengesjokt. Rustig aan, Meike had geen haast. De 2de verdieping zuid-zijde werd aangegeven als afdeling Kinderoncologie. Op dit moment sloegen alle alarmbellen in ons lijf op tilt.
Aan dit scenario hebben we niet durven denken.....

Kerst staat voor de deur

In het weekend bleef Meike verhoging houden, overgeven als ze maar het woord brood hoorde en heel de nacht om het uur huilend wakker.
Zaterdagochtend was het tijd voor de wekelijkse boodschappen en Meike wilde perse mee. Nou ja, warm aankleden dan maar en de boodschappen bij de diverse winkels verdeeld met Remco. Konden we lekker opschieten, een illusie op de zaterdag voor kerst. De rij voor de kassa van de supermarkt stond tot achterin en Rem en Meike kwamen al kijken waar ik bleef. De supermarkt rook lekker naar vers gebakken brood alleen dacht Meike daar heel anders over...gelukkig hadden we wat plastic zakjes in onze jaszak gestoken.
Verder veranderde de situatie met Meike niet in het weekend. Lekker maar rustig thuis op de bank met een dekentje en de onmisbare iPad met 24kitchen en FaceTime.

Kerst voor de deur en we moeten nog 2 daagjes werken. Toch nog maar een keertje plas opvangen en nadat Meike bij Els, onze oppas, was afgezet snel weer even langs de huisarts met het bekende potje met een paar druppels geel vocht. 'Dit is echt te weinig. We moeten het op kweek zetten en daar hebben we meer voor nodig' zei de bekende assistente. 'Ja maar' sputterde ik 'als ik tot morgen moet wachten voor nieuwe ochtendurine dan hebben we voor de kerst geen uitslag'. 'Dat is waar en ook niet meer deze week want we zijn vrijdag niet aanwezig' zei de assistente op inmiddels bekende kordate toon. 'En nu?' vroeg ik. 'Ik ga zo met Meike niet de kerstdagen in. De 10 dagen voor buikgriep zijn verstreken en ze knapt nog steeds niet op'.
'Ok, kom dan vanmiddag maar naar het spreekuur, ik heb om tien voor half vier nog een gaatje. En kan je dan nog wat urine opvangen?'

Ik snel langs Els met een schoon potje en het verzoek wat urine op te vangen. Meike lag bij Els als een ziek vogeltje op de bank, natuurlijk wel met iPad en 24kitchen.
'Ik kom je vroeg halen en dan gaan we nog even langs de dokter' melde ik haar en ze keek me gelaten aan. Snel weer door naar huis voor weer een nieuwe telefonische vergadering.

Om tien over drie de auto weer in, snel Meike ingeladen en door naar de huisarts. Als het spreekuur nou maar niet teveel uitliep dan zou ik op tijd terug zijn voor de telefonische vergadering van 4 uur.

De huisarts was begaan met Meike en zei eerlijk dat ze ook niet wist wat er aan de hand was. Ze vroeg me wat ik wilde en ik kon alleen maar zeggen dat ik zeer ongerust was omdat het nu al zo'n tijd aanhield en ik geen verbetering zag. Ze pakte de telefoon en belde naar het Albert Schweizerziekenhuis in Dordrecht.
Het was wel druk maar we mochten gelijk langs komen op de spoedeisende hulp. Snel Meike weer in de auto, Remco bellen, even sms-sen dat ik niet zou inbellen en hup naar het ziekenhuis. Remco is direct in de auto gestapt en naar het ziekenhuis gekomen.

Bij het ziekenhuis werden we direct naar een kamertje geleid maar de dokter liet wel even op zich wachten. Gelukkig had papa ook een iPad in zijn tas en was de WiFi uitstekend in Dordwijk.
Bloeddruk, bloedprikken, hart luisteren, kinderarts en chirurg maar ook hier wisten ze niet wat er aan de hand was. Inmiddels hadden ze uitslag van het bloed en daar zaten toch tekenen van ontstekingen in. 'We willen Meike toch een nachtje houden en morgen meer onderzoeken doen. Ook willen we haar een sonde geven omdat we in het bloed zien dat ze al een tijdje niet heeft gegeten'. We werden naar de eerste etage gebracht waar ze als op ons stonden te wachten. Het was inmiddels al een uur of acht.

Na wat geworstel en gekrijs zat de sonde erin en was Meike op bed geïnstalleerd. Ik kon de nacht bij haar blijven en Remco is snel thuis wat spulletjes gaan halen. Om 10 uur waren we helemaal gesetteld en konden we uitrusten van deze spannende middag en avond.
En voorlopig niet de laatste weten we inmiddels......

Blaasontsteking of toch niet?

'Ik heb pijn in mijn lies en plassen doet zo'n pijn' was wat Meike een week of 3 geleden tegen ons zei.   'Nou, dan morgen maar even in een potje plassen dan breng ik dat even naar de dokter'. Direct voor de volgende ochtend een potje klaargezet en lekker naar bed.

De volgende ochtend lukte het om een paar druppeltjes op te vangen en ik later op de ochtend richting huisarts. 'Heeft u het in de koelkast bewaard?' vroeg de assistente kordaat. 'Eeuh nee, maar het heeft in de auto gestaan en die heeft momenteel toch dezelfde temperatuur als een koelkast?'. 

Nee, het moest echt in de koelkast bewaard worden dus de volgende ochtend maar weer een nieuwe poging.

'S nachts werd Meike huilend wakker van de pijn in haar linkerlies. Ze kon het precies aanwijzen. 'Kom maar in het grote bed liggen dan brengen we morgen gelijk je plas naar de dokter'.

De volgende ochtend weer naar de huisarts met een paar druppeltjes geel vocht. Het was wel weinig maar net voldoende om te testen. Later op de ochtend konden we bellen voor de uitslag.

En inderdaad het leek erop dat Meike een blaasontsteking had, niet heel erg duidelijk maar toch een kuurtje antibiotica onder het mom van preventie. Die avond direct de eerste dosis van het drankje.

Na veel gemekker en protest toch de eerste lepel naar binnen, wel 10 tellen. Daarna kwam alles er met dezelfde vaart weer uit. Morgen maar weer even bellen met de dokter.

Drankje omgeruild voor capsules en 's avonds de tweede poging. Ook dit was net binnen en met dezelfde vaart was ook de capsule er weer uit. Dan maar cranberrysap, het kuurtje was immers preventief.

De week die daarop volgde was Meike niet in haar hum. Veel huilen, iedere nacht zeker 4 x wakker, weinig eten en drinken. Kortom allemaal dingen die niet bij Meike horen. 

Maandag begon de ochtend met een lichte verhoging en weer overgeven. Snel Oma gebeld want ik moet 2 dagen op cursus en ook Remco moest naar kantoor. Ik ben vertrokken, oma is gekomen en Remco ook snel naar kantoor gesjeesd. De dagen daarna knapte ze niet op. Meike bleef klagen over pijn in haar lies en ook de verhoging bleef.

Vrijdagmiddag is Remco toch maar even met haar langs de huisarts gegaan. 'Er heerst buikgriep en kan wel 10 dagen duren'  zei de huisarts. Plausibel, dachten we.

Toen nog wel.....