Het duurde niet lang of de dienstdoende kinderoncoloog bracht ons een bezoek. Hij vertelde inderdaad dat er een gezwel in Meike haar buik zat en dat ze probeerde snel duidelijk te krijgen of het goed- of kwaadaardig was. Het gezwel was wel flink, 8- bij 10 cm, en drukte op haar linkernier waardoor de urine die geproduceerd werd niet goed kon worden geloost. De volgende dag zou er, onder narcose, een biopt van het gezwel worden genomen en een drain in haar linkernier worden geplaatst.
De grond is onder onze voeten vandaan geslagen. Zo ben je bezig met de voorbereidingen voor kerst en breng je een bezoek aan de dokter voor een buikgriep en/of een blaasontsteking en 24 uur later zit je in het Sophia Kinderziekenhuis op de afdeling Kinderoncologie. We doen 's nachts geen oog dicht, liggen te piekeren en te malen.
En hoe vertel je zoiets aan je eigen kind? We proberen alles zo normaal mogelijk voor haar te houden, geen tranen, geen gesprekken met familie en vrienden waar ze bij is. Zolang er nog niets zeker is besluiten we haar niet teveel detailinformatie te geven. Meike weet dat er een bobbeltje in haar buik zit dat er niet hoort en dat de dokters druk bezig zijn om te kijken waarom dat bobbeltje er zit. Ze neemt het aan en gaat vrolijk door met kijken naar 24Kitchen op haar iPad.
Meike houdt zich kraning, ze is reuze assertief en geeft aan iedereen precies aan wat en hoe ze het wilt. De zusters hebben het druk met haar en de praat honderuit vinden ze, maar wij weten wel beter. Dit is niet de Meike die wij kennen. De hoeveelheid spraakwater is de afgelopen dagen opgedroogd en ook al vinden ze hier dat de lekker kletst, het is nog niet de helft van wat ze normaliter praat. Ook het eten smaakt haar niet en als je weet dat het allerliefste wat Meike doet is eten,
dan is dit een rare situatie.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten