Het is kerst, althans ze zeggen het. Kerst gaat volledig aan ons voorbij.
Vandaag staat de operatie van Meike op het programma maar het is eerste kerstdag en de kans bestaat dat het er vandaag toch niet van gaat komen. De verpleging houdt ons op de hoogte en wij wachten af. In de middag nog steeds geen seintje dat we aan de beurt zijn. Als het vandaag wordt dan wordt het vanavond laat en anders wordt het morgen. We hopen inmiddels op morgen, een nachtelijke operatie heeft niet onze voorkeur.
Kerst in het ziekenhuis, daar waren we totaal niet op voorbereid maar na 2 dagen niet eten krijgen we toch wel trek in iets warms. Hier in het ziekenhuis is alles gesloten tegen de tijd dat we ons zelf tijd gunnen om te eten. Meike geeft ook aan weer een beetje trek te hebben en Remco trekt erop uit om op 1ste kerstdag een afhaalmaaltijd te bemachtigen. Ik kruip even bij Meike in bed en samen kijken we tv.
Na ruim een uur komt Remco terug met een tas vol dimsum. We dekken een klein tafeltje in het ziekenhuis, tillen Meike in haar rolstoel en doen het grote licht in de zaal uit. Op het tafeltje staat een klein kerstboompje met lichtjes. Onder de lichtjes van de kerstboorm eten we onze kerst dimsum uit plastic bakjes en even kunnen we genieten van dit spontane moment met z'n drieetjes.
Het is 2de kerstdag. Vandaag gaat Meike onder narcose voor de biopt en de drain. We worden met een enorme kei in onze maag wakker. Het duurt niet lang voordat de anesthesist langs komt om ons voor te bereiden op de operatie. Meike zit erbij en luistert goed. Het zal niet lang meer duren voordat we geroepen worden voor de operatiekamer en inderdaad nog geen 10 minuten later krijgen we het sientje dat ze klaar staan voor Meike. 7 personen staat op haar te wachten in de OK, een chirurg, een anesthesist, een radioloog, een patholoog, een uroloog, een oncoloog en een operatie assistente. Allemaal op 2de kerstdag. We realiseren ons wederom hoe bevoorrecht we zijn met de gezondheidszorg in Nederland.
Na 3 uur wachten en dralen komt het seintje dat de operatie goed gegaan is en dat Meike op de uitslaapkamer ligt. We mogen allebei mee om haar op te halen, het is immers kerst.
's Middags is Meike de narcose helemaal vergeten en ze zit met het bezoek in de knutselkamer te kleien, te plakken en te knippen. Alsof er vanochtend niets gebeurd is. Het enige dat ze onhandig vindt is dat er nog meer slangetjes aan haar vast zitten die haar beperken in haar bewegingsvrijheid.
De kei in onze maag is inmiddels een basaltblok geworden. We weten dat het nog wel even kan duren voordat de uitslag en we blijven hopen, hopen op een vergissing, hopen op een goedaardig gezwel.
's Avonds gaat Remco naar huis en ik installeer de stretcher naast Meike. Weer een nachtje in het ziekenhuis, zou het ooit wennen? Rond 12 uur worden we wakker gemaakt. De HB waarde in Meike haar bloed is strek gedaald en ze willen een echo om te checken of er geen interne bloedingen zijn. Ik twijfel of ik Remco moet bellen maar Meike dringt aan. Zij wil Papa spreken.
Terwijl we aan de telefoon zitten worden we opgehaald voor de echo. Papa is standby en wacht af of hij moet komen. Een half uur later blijkt het loos alarm te zijn geweest, gelukkig geen bloeding. De schrik zit er weer goed in en van slapen komt die nacht niet veel.
Kerst is voorbij en ergens diep van binnen houden we hoop.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten