We gaan naar huis, althans dat dachten we

De volgende morgen samen brak wakker geworden in het ziekenhuis. Meike in haar ziekenhuisbed en ik op een slaapbank naast haar. De hele nacht zijn er zusters regelmatig bij haar wezen kijken en dat bevorderd de nachtrust niet.

Remco had de nacht alleen thuis doorgebracht en was naar kantoor gegaan om de laatste zaken voor de kerst af te ronden.
Al snel werd Meike gehaald voor een röntgenfoto en een echo. Nog steeds waren we in de veronderstelling dat Meike met een kuurtje antbiotica snel weer naar huis zou mogen.

Tijdens de echo die de radioloog maakte zag ik wel dat hij iets opmeete, net zoals ze dat hebben gedaan toen ik zwanger was van Meike. Ik heb het gezien maar op dat moment heb ik daar geen gedachten bij gehad. De middag verliep traag. Remco kwam naar het ziekenhuis nadat hij de belangrijkste zaken voor de kerst had afgerond.
Ook de Opa's en Oma's brachten Meike 's-middags een bezoekje.

Op een gegeven moment kwam ik terug van buiten waar ik heel even een luchtje was gaan scheppen en werd direct door Remco meegenomen naar een bespreekkamer. 3 artsen zaten op ons te wachten.
Al snel kwam het nieuws dat ze een gezwel in Meike haar buik hadden gevonden waarvan ze niet wisten wat het was. Er zou verder onderzoek moeten plaatsvinden. Eén ding was wel direct duidelijk het gezwel hoorde er in ieder geval niet.

Het was 4 uur in de middag en bijna kerstavond. Aan ons de keus of we wilde blijven in het ziekenhuis, naar huis wilde of alleen met dagverlof zouden gaan. Na samen hier even over te hebben overlegd besloten we te kiezen voor de optie naar huis gaan. Remco melde het bij de verpleging zodat alle benodigde instanties, zoals thuiszorg, konden worden geinformeerd. 

We hadden net aan Meike verteld dat we naar huis zouden gaan toen de kinderarts haar kamer binnenkwam. Hij vertelde dat hij net toch weer had overlegd met Erasmus MC omdat de waarden van Meike's bloed toch weer verslechterd waren. Ze wilden toch niet wachten tot vrijdag en ze zou direct worden overgeplaatsts naar Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. We werden verwacht op de 2de etage aan de zuid-zijde.

 We hebben snel haar spullen ingepakt en we zijn naar Rotterdam gereden. Nog wel een beetje in shock maar nog niet heel erg ongerust. De gedachte dat we in goede handen waren overheerste. In Rotterdam aangekomen zijn we met z'n drieeën naar bovengesjokt. Rustig aan, Meike had geen haast. De 2de verdieping zuid-zijde werd aangegeven als afdeling Kinderoncologie. Op dit moment sloegen alle alarmbellen in ons lijf op tilt.
Aan dit scenario hebben we niet durven denken.....