Rollercoaster

De afgelopen dagen waren als een rollercoaster. Van goed nieuws naar slecht nieuws en op en neer.

Zondag in de middag is Meike overgeplaatst naar de afdeling Oncologie. Haar bloedwaardes en suikerspiegel, bloeddruk en hartslag waren onder controle dus er was geen reden meer om haar op de IC te houden. 

Door het vele vocht wat ze haar zaterdag en zondag hebben gegeven waren wel haar ogen zondagochtend opgezwollen maar na wat plasmedicijnen verdween het meeste vocht uit haar gezicht.

In de nacht van maandag op zondag heeft Meike nauwelijks geslapen, ze kreunde en huilde van de pijn in haar buik. Ondanks pijnstillers en slaapmiddel kon ze de slaap niet vatten. In de loop van de ochtend zwol haar buik steeds verder op en bleef ze klagen over pijn. Er kwamen meerdere artsen kijken naar en voelen aan de steeds groter wordende buik van Meike. Toch maar een röntgenfoto maken. Omdat Meike niet meer kon zitten met haar grote buik zijn we met bed en al naar de afdeling radiologie gereden. En Meike? Die had te veel pijn en was te ziek om er ook maar iets van te merken.

Van de röntgenfoto werd niet duidelijk wat er precies aan de hand was. Meike bleef klagen en inmiddels kwam er nauwelijks urine meer uit haar drain en ook plassen was haast nihil. Ook de geur die rond Meike hangt is, om op z'n zachts te zeggen, onaangenaam. De dokters besluiten om ook een echo te laten maken en we worden op de lijst voor vanmiddag gezet. Aan het einde van de middag nog steeds geen seintje dat we een echo kunnen laten maken en weer staan er 3 fronsende dokters aan het bed van Meike. We benadrukken nogmaals de zorg die we momenteel hebben over Meike en verzoeken met klem om haast te maken met de echo. Dit helpt! Meike is aan de beurt, de avond is inmiddels gevallen.

Het is de zevende week voor Meike in het ziekenhuis en op meerdere afdeling is Meike een bekende. Zo ook op de afdeling Radiologie waar ze al vele malen echo's, scans en foto's hebben gemaakt. Meike wordt hartelijk begroet en ze ondergaat het onderzoek gelaten. Na wat metingen en voor ons veel zwarte en grijze wazen op het scherm gaat de radioloog even achter overleggen. Na een minuut of 5 komt hij terug met de mededeling dat onze arts de bevindingen met ons zal bespreken. We rijden met bed en al terug naar de kamer.

We zijn koud binnen of de arts is er al met de uitslag. Meike heeft Veno Occlusive Disease, iets met de lever wat in sporadische gevallen een bijwerking kan zijn van de chemotherapie. De lever voert niet af via de normale weg maar vult haar buik. Vandaar de opgezette buik en de geur. Het vervelende aan deze situatie is dat ze eigenlijk zo min mogelijk vocht willen geven maar Meike heeft ook een bacterie opgelopen en om die goed te bestrijden is veel vocht nodig. Er wordt besloten toch weer plasmedicijnen te geven en via het infuus het vocht weer aan te vullen.

Zet op mijn 

Ondanks de redelijk geruststellende woorden van de arts ben ik erg onrustig en gespannen. Vanavond slaapt Remco bij Meike en ik ga naar huis. Thuis zet ik direct de tas klaar voor de volgende dag, stap onder de douche en leg mijn kleren klaar voor de volgende ochtend. De telefoon ligt naast mijn hoofdkussen. Ik spreek met mijzelf af dat ik een uurtje probeer de slaap te vatten en als ik daarna nog niet slaap dat ik terug naar het ziekenhuis ga.

Het lukt me te slapen maar ben vroeg wakker. Ik had alles de vorige avond al voorbereid dus ik ben snel opweg. Eerst even langs Meike voordat ik naar kantoor ga.

Ik kom binnen en Meike ligt naar een DVD van Bassie en Adriaan te kijken, Remco slaapt en hoort me niet eens binnenkomen. Meike heeft bijna de hele nacht TV gekeken, ze kon wederom niet slapen van de pijn. Ze is blij met mijn komst en wil wat knutselen voor de CliniClowns, het is dinsdag.

Het is nog voor achten dat we samen zitten te knippen en plakken met op de achtergrond het gesnurk van Papa. Die probeert ietwat slaap in te halen van wat hij 's nachts heeft gemist.

De dokter is er ook vroeg bij om te checken bij Meike. Ze zijn redelijk tevreden. Meike heeft geen koorts, ze plast, de bloedsuiker is redelijk stabiel en de ontstekingswaarde in haar bloed neemt iets af. Ook de lever doet het goed. We zijn iets gerustgesteld.

Vandaag, dinsdag, lijkt het iets beter te gaan met Meike. Ze valt nog regelmatig in slaap maar dat is niet gek als je zo moe en ziek bent. We zijn er nog lang niet maar het lijkt dat we weer even adem kunnen halen.