Helden!

Wat een dag! Een dag die we nooit meer over willen doen! Maar de operatie is geslaagd, de tumor is verwijderd.
Vanochtend, na de commotie dat de operatie niet door zou gaan, is Meike om tien uur gehaald voor de OK.
In de wachtruimte voor de anesthesist zei ze zelfs tegen Remco "Ga maar hoor Pap, ik doe het wel samen met de zuster". Natuurlijk vond Remco dat geen goed idee en is bij haar gebleven tot ze lekker sliep. Ze is gaan dromen over Amerika en Mickey Mouse. We hebben haar beloofd dat als ze beter is we daar weer met haar naartoe gaan en dat zijn mooie dingen om over te gaan dromen.

We hebben de ochtend gevuld met ontbijten op een terras, de nagelstudio en de kapper. Om 3 uur voelden we steeds meer onrust en wilde we terug naar het ziekenhuis. De chirurg had gezegd dat de operatie minimaal 5 uur zou duren en van half elf tot half vier is vijf uur. Bij terugkomst in het ziekenhuis gelijk langs op de afdeling om te checken of ze iets wisten maar nee, zij hadden ook nog niets gehoord.
Dan nog maar even wat Candycrushen in de hal. In de hal van Sophia hangt een enorme klok en we hebben geprobeerd dat ding vooruit te kijken, maar niets hielp. De tijd kroop voorbij! Op een gegeven moment zijn we maar met onze rug naar die gekke klok gaan zitten. De steen op onze maag leek steeds groter te worden en honger of dorst hadden we al helemaal niet meer.

Om vier uur werden we gebeld door de afdeling met de mededeling dat de operatie goed ging maar wel langer ging duren. Opgelucht haalden we adem, maar na een uur komen dan toch weer de vragen. "Hoe lang is wat langer?" "Ze zeggen wel dat het goed gaat maar...."
Om 6 uur nog steeds geen bericht, inmiddel is Meike al 7,5 uur op de operatiekamer.
Om 7 uur komt dan toch eindelijk het telefoontje waar we zo naar verlangden. De Chirurg met de vraag waar we zijn. "In de hal" is mijn antwoord, "Ok, dan kom ik jullie kant op". Ons hart klopt in onze keel, handen worden klam en de steen in onze maag draait zich om.
We lopen de chirurg tegemoet en als we hem zien aankomen en de lach op zijn gezicht zien valt de spanning van ons af. "Het is goed gegaan, zullen we even ergens gaan zitten?". We zoeken een plekje en wachten op het hele verhaal over de operatie.

"We hebben de hele tumor verwijderd" begint hij te vertellen. "Hij zat wel vaster dan verwacht maar het is gelukt! De slagader hebben redelijk soepel los kunnen maken en ook aan de blaas zat ie niet heel erg vast. Wel aan het weefsel daar in de buurt en daarbij heeft ze ook wel wat bloed verloren. Het stelpen van het bloeden heeft wel even geduurd maar is uiteindelijk gelukt. Totaal heeft ze twee zakken bloed gehad. Haar linkereierstok hebben we niet kunnen behouden, die zat teveel vergroeid aan de tumor. Haar uretor hebben we ingekort en een buisje tussen geplaatst. Aan de aanhechting aan haar nier en haar blaas hebben we niets gedaan. Wel heeft ze een blaaskatheter om de uretor nog even te ontlasten. Ook hebben we een matje geplaatst om de darmen op zijn plek te houden en een soort ballon met water op de plek van de tumor geplaatst zodat het te bestralen gebied goed vrij is en de darmen uit de weg zijn. Haar rechter eierstok hebben we zover mogelijk naar rechts verplaatst om zover mogelijk weg bij het te bestralen gebied te zijn. Kortom we hebben even flink moeten vechten met het ding maar we hebben gewonnen!"
We kijken de chirug, onze held, met tranen in onze ogen aan en zijn meer dan opgelucht, eindelijk het nieuws waar we al uren naar uit kijken!

We nemen weer plaats in de hal en wachten op het telefoontje dat we naar Meike toe mogen. Een kwartiertje later is het zover, we mogen naar haar toe.
Meike ligt op intensive care maar is al goed wakker als we binnenkomen. Ze huilt maar zodra ze ons ziet verdwijnen de tranen. "Mam, wat heb jij mooie nagels" zegt ze direct! "Ja, we zijn naar de nagelstudio geweest." "O, die wil ik ook" zegt Meike meteen en natuurlijk zeg ik dat we snel samen een keertje zullen gaan als ze is opgeknapt. Niet veel later vraagt ze "Wanneer ga ik naar de operatie?" "Moppie, je bent al geweest. Weet je hoe laat het is? Je bent de hele dag op de operatiekamer geweest en de operatie is klaar" antwoord ik. "O, mag ik dan een cadeautje uitzoeken?" vraagt ze. "Natuurlijk mag jij een cadeautje uitzoeken! Dat is meer dan verdiend!". Vandaag heeft meerdere helden, natuurlijk de chirurgen maar zeker ook Meike. Wat een respect voor dat kleine meisje dat zo ongelofelijk dapper dit gevecht vecht. Een diepe buiging voor ons kleine moppie!

Vannacht blijft Remco bij haar op de intensive care. Gelukkig heeft hij een stretcher gekregen en hoeft hij niet de hele nacht op een stoel door te brengen. Meike wordt uitstekend in de gaten gehouden en wordt continue gemonitoord. Ze heeft wel veel slangen en infusen aan haar lijfje en op haar buik zit een groot verband. De anesthesist heeft een slangetje in haar rug geplaatst waardoor ze pijnmedicatie krijgt. Het voordeel hiervan is dat ze geen morfine nodig heeft, wat een hoge dosis zou zijn, om haar pijnvrij te houden. En pijnvrij is belangrijk om haar goed te laten ademen want als ze niet goed zou doorademen van de pijn is er weer grote kans op longontsteking.

Nu ligt ze lekker te slapen en houdt Papa bij haar de wacht. Morgen is een nieuwe dag en de eerste van herstel zonder tumor in haar buik. We zijn er nog lang niet maar deze hele grote hobbel is genomen. Ik hoop zo dat het herstel van de operatie voorspoedig zal verlopen en we niet steeds weer voor nieuwe verrassingen komen te staan. We gaan de weg richting herstel vol goede hoop beginnen!