Nachtmerrie

Wanneer houdt het op? Er moet toch een keer een grens bereikt zijn?

Donderdag is de operatie goed gegaan en in de loop van vrijdag is ze van Intensivecare verhuisd naar de gewone afdeling. Meike was stabiel, alle uitslagen goed dus geen reden om haar langer op de IC te houden. Wel is er nog een echo en foto gemaakt van haar torso om de katheter en drain te checken, Meike voerde namelijk erg weinig urine af. Alles op de foto en echo was prima dus naar beneden verhuizen.

Tegen de tijd dat ik 's middags uit kantoor bij ze was lag ze op haar eerdere kamer op chirurgie zuid. Ze lag te kletsen tegen haar oncoloog en die was onder de indruk over de opgewekte Meike die ze aantrof. 

Meike kon helaas niets zien, haar ogen zaten volledig dicht van het vocht. Ook de rest van haar lichaam was opgezwollen. Het leek erop dat Meike niet goed het vocht kon afvoeren, de zak van de nierdrain en de blaaskatheter waren leeg en dat bleven ze ook de komende uren.

De uroloog is langs geweest en heeft de katheter wat verplaatst maar helaas niet met het gewenste resultaat. Meike klaagde inmiddels aanhoudelijk over pijn en over plassen wat niet wilde lukken. Natuurlijk had Meike wel het plan gemaakt om onze inmiddels traditionele meidenavond te vieren. En daar had ze zin in!

Nadat het bezoek was vertrokken en Meike medicatie had gehad voor blaaskrampen installeerde we ons samen voor "Everybody dance now". Meike lag met haar rug naar mij en de televisie toe, ze kon toch niets zien met haar dichte ogen, ze zou wel luisteren. Nog steeds klaagde Meike veelvuldig over pijn maar volgens de zuster moest de medicatie met een half uurtje merkbaar zijn werk gaan doen.

Om kwart voor negen nog steeds pijn en de zuster heeft de anesthesist gebeld. Die zou langs komen om haar meer pijnstillers te geven via de slang in haar rug.

Om iets voor negen begint de nachtmerrie zich af te spelen. Meike ligt met haar rug naar me toe te luisteren en zegt ineens "Mam, ik heb het zo benauwd", ik spring op en loop om maar bed en zie Meike happen naar adem en schuim komt uit haar mond. In een flits druk ik op de gele paniekknop en grijp papieren handdoekjes om de schuim en slijm te verwijderen. Gelukkig is de zuster snel bij ons en grist een saturatiemeter vanuit een kamer aan de overkant van de gang. Als een speer aansluiten en de saturatie is inderdaad laag, maar 60!

Zuurstof, Meike heeft zuurstof nodig! Terwijl de zuster als een razende de zuurstof aansluit heb ik Meike in mijn armen en glijdt ze weg. Haar ogen zakken dicht, ze vecht voor iedere ademteug. "Meike, blijf bij me. Meike, rustig ademen en blijf bij me". Ik probeer kalm te praten en zeker niet te schreeuwen maar van binnen staat alles op ALARM! 

Snel heeft Meike een kapje met zuurstof en haar saturatie stijgt naar 80. De kamer is inmiddels volgestroomd met zusters die ook reageren op de "gele paniek".

Meike moet nog steeds heel hard werken voor iedere ademhaling. De anesthesist is er en geeft haar meer pijnstiller en met de ook inmiddels gearriveerde IC-artsen wordt besloten haar snel over te plaatsen naar de Intensivecare.

Zodra Meike is aangesloten op de zuurstoffles en alle noodvoorzieningen voor het transport zijn genomen, racen we met Meike door de gangen naar de derde verdieping. Ik hou haar hand vast en probeer haar te weerhouden het kapje met zuurstof af te doen. Meike denkt daar anders over en  gedurende de rit probeert ze op ieder onbewaakt moment het kapje af te rukken.

Op de derde staan ze ons al op te wachten en nemen ze haar over. Meike wordt aangesloten op een zuurstofapparaat en drie IC-artsen nemen het over. Remco komt hijgend binnenrennen. Ik heb hem gebeld toen er een klein momentje was en hem gevraagd te komen. We staan samen aan het voeteneinde van Meike's bed en proberen rustig tegen Meike te praten. Ook wil ze zelf steeds wat zeggen maar dit kost haar zichtbaar heel veel kracht.

Allerlei apparaten, infusen, spuiten en heel veel anderen spullen worden binnengereden en op Meike gebruikt of aangesloten.

Ook bloed, Meike's bloeddruk daalt ziender ogen en ze heeft meer druk in haar vaten nodig. Haar bloeddruk is nog maar 37/10. Met grote snelheid en onder hoge druk wordt er bloed in Meike's aderen gepompt en delen ze ons mede dat Meika naar de OK gaat. Meike heeft een inwendige bloeding en die moeten ze zien te vinden en  stoppen, haast is geboden! Remmen los, snel een kus op haar wang en weg is ze........

Ik zak verslagen op een stoel in de lege kamer en wacht op Remco. Allereerst komt de IC-arts terug en we nemen samen een kopje koffie in de ouderkamer. Hij verteld over de bloeding en de situatie. Met het bloed dat ze haar geven voeren ze weer de druk op in haar aderen. Belangrijk is dat ze de oorzaak vinden en het probleem oplossen. Hoe lang dat gaat duren durft hij niet te zeggen.

Inmiddels is Remco terug van de OK en meldt dat ze rustig is gaan slapen. Het bloed dat ze op een razend tempo naar binnen hebben gepompt heeft zichtbaar effect. Haar bloeddruk stijgt en haar lippen krijgen weer een heel klein beetje kleur. Net voordat ze inslaapt zegt ze nog wel tegen Papa "Je moet nog wel even een foto maken". Maar dat zit er niet in, haast is geboden.

Op de IC maken ze een kamertje voor ons klaar zodat we even kunnen slapen, daar komt natuurlijk niets van en bij ieder geluid op de gang veren we op.

Het is na twaalven als de twee chirurgen de gang op komen lopen. De chirurg die Meike donderdag heeft geopereerd is voor consultatie gebeld en heeft direct besloten naar het ziekenhuis te komen. Hij weet immers exact hoe de situatie bij Meike vanbinnen zit. Ze delen ons mede dat ze de bloeding snel hebben kunnen vinden en dat deze is gestelpt. De ballon en het matje voor de darmen hebben ze moeten verwijderen en niet opnieuw kunnen plaatsen. Meike is stabiel en komt zo naar haar kamer op de IC terug. Ze wordt nog wel volledig beademd en ze slaapt nog. Ze houden haar de komende uren aan de beademing en daarvoor ook in slaap. De komende 48 uur zijn spannend, melden ze ons maar ook dat ze vertrouwen hebben dat het goed gaat komen.

Om half drie is Meike stabiel en spreken we af dat we om de paar uurtjes elkaar aflossen. Ik ga naar het kamertje en probeer te slapen maar de adrenaline giert nog door mijn lijf. Na, ik denk een uurtje, val ik even in slaap. Om half zes los ik Remco af die ook even zijn ogen gaat proberen dicht te doen.

Het is nu vroeg in de middag, zaterdag 5 april. Meike is stabiel en wordt nog deels beademend. Ze bepaalt zelf het tempo en de machine ondersteunt. Vandaag zullen ze proberen de beademing steeds verder af te bouwen en haar verder wakker te laten worden. 

Hoe het de komende uren gaat is afwachten, Meike doet het goed en ons vertrouwen op een goede afloop stijgt met ieder uur een heel klein beetje. Meike is een taaie en dat houdt ons, hoe moeilijk dat momenteel ook is, op de been. De buiging die we donderdag voor haar maakten maakt plaats voor een knieval, wat een moedige vechter! We zijn apatrots op ons meisje dat vannacht heel erg dicht bij het randje heeft gestaan!