Stressmodus

We blijven aan de gang. Gisteren ging het best wel redelijk met Meike en is de zuurstofbril eraf gehaald. Wel is de morfine weer op continue gezet, ze had toch teveel pijn om alleen met de handpomp de pijn te bestrijden. Vannacht heb ik weer bij Meike geslapen en dat was weer een roerig nachtje. Het zuurstofgehalte in haar bloed daalde weer iets en het alarm van de meter ging af. Direct zat mijn hart in mijn keel en daar heb ik de hele nacht last van gehad. Meike was weer hard aan het werk om voldoende zuurstof binnen te krijgen. Na aandringen heeft de zuster de zuurstofbril weer aangesloten en we hebben een paar uurtjes onze ogen dicht kunnen doen.

Vanochtend de zuurstofbril weer verwijderd en het leek redelijk te gaan met Meike. Ze klaagde over buikpijn maar na wat grote winden en twee volle luiers leek de ergste pijn te zijn verdwenen. Ook is er gestart met sondevoeding maar helaas werd Meike direct misselijk. Nog maar even gewacht en een paar uurtjes later nog maar eens geprobeerd en toen ging het goed. De voeding, maar 25cc per uur, is er de rest van de dag ingebleven.
Meike heeft zich de hele ochtend op de CliniClowns verheugd alleen toen ze er waren reageerde ze minimaal. Ze lag er een beetje daas bij en dat is vreemd als er CliniClowns in de buurt zijn. Zodra de clowns waren vertrokken direct de zuster gebeld en inderdaad het was weer mis. Meike had ruim 40 graden koorts. Direct is de antibiotica gestart en zijn er weer bloedkweken afgenomen.Ook de neusbril met zuurstof wer op. Met de neusbril was haar zuurstofgehalte in haar bloed onder controle alleen nu had ze een hartslag van 170 slagen per minuut en dat is erg hoog. Ook nog maar wat plasmedicatie om het teveel aan vocht af te voeren. Ook nog een echo om zeker te stellen dat er niets bijzonders in Meike's buik aan de hand was. De echo liet geen bijzonderheden zien, wel volle darmen en een klein beetje vocht. Het vocht is wellicht van de nierdrain. Deze willen ze er morgen uit halen. Hiervoor gaat Meike niet onder narcose maar een dosis valium zodat de ergste pijn niet zal ervaren en ook niet alles volledig bewust zal meemaken.

Van binnen voel ik weer totale paniek. De gebeurtenissen van afgelopen weekend hebben een grote impact gehad, niet alleen op ons, onze familie en vrienden om ons heen maar ook op de mensen die in het ziekenhuis betrokken zijn bij Meike. Ik slaap slecht, de film van vrijdagnacht blijft zich in mijn hoofd afspelen en als ik bij Meike ben hebben de zorgen de overhand. Mijn hartslag schiet regelmatig in de stressmodus, als er alarmen afgaan, als Meike niet alert reageert, als Meike klaagt over pijn. Ontspannen lukt momenteel niet meer, mijn hele lijf zit in een kramp. Remco lijkt hier momenteel iets minder last van te hebben, hij is nog nuchterder en heeft het vermogen om zich alleen druk te maken over zaken in het nu en veel minder over de zaken die misschien op ons pad gaan komen.

Vandaag zijn ook Meike's onderbenen gegipst voor beugels. Vijftien weken op bed liggen heeft een grote impact op de mobiliteit van Meike. Haar kuitspieren zijn zo kort geworden dat haar voeten haaks op haar onderbenen plaatsen niet lukt zonder vreselijk pijn. De spalken moeten helpen om de kuitspieren op te rekken en haar voeten weer op een normale stand te krijgen.
Ook is vanavond onze Oncoloog nog even langs geweest met nieuws van de Patholoog. De tumor is helemaal verwijderd en alle snijranden bevatten dood tumorweefsel. Dit betekend dat de tumor volledig is verwijderd en er geen foute cellen zijn achtergebleven. De chemo van de afgelopen maanden heeft goed zijn werk gedaan. Maar dit betekend helaas niet dat we nu kunnen zeggen dat Meike genezen is. Meike heeft nog 3 maanden chemo voor de boeg en ook de bestraling moet gewoon doorgaan. De kanker die Meike heeft is aggressief en er moet alles aan gedaan worden om écht alle cellen te vernietigen. Heel veel blijdschap voelen we nog niet over dit nieuws, de zorgen om de situatie nu hebben nog de overhand.

Vannacht neem ik een slaappilletje om te proberen wat van de gemiste nachtrust in te halen. Marja slaapt bij mij, als we naar het ziekenhuis moeten kan zij rijden. Hopelijk geeft dit rust en kan ik een paar uurtjes lekker slapen. Remco slaapt bij Meike en hopelijk kunnen zij samen ook genieten van een goede nachtrust, alhoewel Meike daar wel haar twijfels over heeft. Ze blijft klagen over ons gesnurk en voornamelijk over het gesnurk van Papa ;-)