Proost!

Ja, we zijn thuis! Vanochtend kwam het verlossende woord dat Meike mee naar huis mocht. Ze is nog steeds erg ziek, maar of ze in het ziekenhuis of thuis is maakt voor haar behandeling op dit moment geen verschil. Meike was zo blij dat ze naar huis mocht dat ze ervan moest huilen. Ik denk dat ze het zelf ook wel een beetje spannend vind.

Ons vertrek uit het ziekenhuis leek wel een complete volksverhuizing. Ook wij hadden de afgelopen weken de hamsterweken. We hebben in twee weken heel wat naar het ziekenhuis gesjouwd en dat moest vandaag allemaal weer mee terug. Ons hele huis staat vol met spullen uit het ziekenhuis en ook waren de medicijnen, luiers en voeding voor Meike geleverd. Deze staan tot aan het plafond opgestapeld in de keuken.

Meike heeft zich lekker geïnstalleerd op de bank en al snel druppelde bezoek binnen. Allemaal blij Meike weer thuis te zien. De afgelopen dagen heeft de verpleging in Sophia ZKH ons helemaal wegwijs gemaakt in alle handelingen die we bij Meike moeten uitvoeren. In het begin moest Meike daar wel erg aan wennen, "Pap, niet aanzitten! Jij bent geen dokter". Maar de zuster heeft Meike verzekerd dat Papa en Mama het goed kunnen, dus vooruit we mogen van haar de sonde aansluiten en de drain verzorgen.

Morgen gaan we, nadat we gedoucht hebben, opruimen en komt de wijkverpleging langs om kennis te maken. Heerlijk om weer in ons eigen huis te zijn met z'n drieën en het normale leven weer een héél klein beetje op te pakken. Tot donderdag want dan moeten we weer terug voor de tweede chemo en waarschijnlijk de uitslag van haar botpunctie en lymfklieren. Spannend en we hopen zo op goed nieuws, schoon beenmerg en lymfklieren. Poeh, wat hebben we daar veel voor over.
Ook hebben we met Meike een gesprek met de psycholoog, hopelijk kan zij Meike helpen om alles op een rijtje te krijgen.

Vanavond wilde Meike patatjes eten maar hoe meer het etenstijd werd des te meer ze zich ging bedenken. Eerst was het een bordje toen wilde ze maar een paar patatjes, iets later nog naar één en uiteindelijk heeft ze weer niets gegeten. Maar met de sonde raken wij er niet meer van in paniek. Via de sonde krijgt ze de hele nacht sondevoeding en kunnen we eenvoudig haar medicatie toedienen. Ze wil ook niets meer drinken maar als we zelf wat inschenken dan krijgt zij ook een lekkere plens water door haar sonde, proost!

Ze ligt nu lekker boven te slapen in het grote bed. Papa slaapt vanacht in haar bed, Meike slaapt bij mij en we vinden het niet eens erg. We zijn zo blij dat ze weer thuis is dat ze mag slapen waar ze wil.